Zimowe dni [15] Iskry

        Do północy zostało jeszcze trochę czasu, chociaż za oknami od dawna było już słychać fajerwerki. Sąsiedzi prawdopodobnie wystrzelili już sporą część swoich zapasów. Zerknąłem na chłopaka, opartego o moje ramię i delikatnie musnąłem jego dłoń. Spojrzał na mnie lekko zdezorientowany, po czym zerwał się z miejsca.
        — To już? — Otworzył szeroko oczy. Przypominał trochę zszokowane zwierzątko.
        — W sensie, że północ? Nie, jeszcze nie, ale możemy się już powoli zbierać, jeżeli chcesz. — Wygrzebałem się spod koca, którym jeszcze przed chwilą byliśmy opatuleni. Wyciągnąłem ręce w stronę chłopaka, nie musiałem się nawet odezwać, by pomógł mi wstać. Przyciągnął mnie delikatnie do siebie, a na jego twarzy pojawił się ciepły uśmiech.
        Szybko narzuciliśmy na siebie kurtki, chłopak w przeciwieństwie do mnie zapiął się po samą szyję, dopilnowałem, żeby założył też szalik. Po drodze na balkon zgarnąłem z biurka truskawkowego szampana w barwnej folii i dwa niewielkie szklane pucharki. Dobrze, że przyszykowałem je tu wcześniej, przynajmniej nie musieliśmy schodzić na dół.
        Równo z północą tysiące kolorowych iskier poszybowało w niebo, przeganiając ledwo widoczne chmury. Złoto rozpryskiwało się w powietrzu, tworząc niesamowite, bajkowe widoki. Na policzkach Dominika pojawiły się wypieki. Starał się podążać wzrokiem za każdą, nawet najdrobniejszą iskierką. Dopiero po dłuższej chwili przybliżył się do mnie i stanął na palcach, najwidoczniej usiłował dorównać mi wzrostem.
        — Szczęśliwego nowego roku — szepnął, patrząc mi prosto w oczy. Delikatnie odgarnąłem kosmyk, opadający mu na czoło i ująłem jego twarzyczkę.
        — Wszystkiego najlepszego, iskierko.

Dziękuję wszystkim, którzy towarzyszyli Natanowi, Dominikowi, Wiktorowi oraz mi w tej niesamowitej przygodzie ❤