Zimowe dni [2] Bałwan

        Para niebieskich oczu wpatrywała się we mnie już dobre parę minut, najwyraźniej próbując przewiercić mnie na wylot. Dziewięciolatek śledził uważnie każdy mój ruch, co z sekundy na sekundę przerażało mnie coraz bardziej. Na litość boską, czy ten dzieciak nie potrafi mrugać? Powoli podsunąłem dłoń prosto pod nos kuzyna i pstryknąłem palcami przed samą jego twarzą. Zamrugał z parę razy, po czym znów spojrzał na mnie z otwartą buzią. Był zafascynowany tym drobnym gestem niczym ja wczorajszym śniegiem.
        — A właśnie! — Wykrzyknął nagle, po czym popędził w stronę drzwi. Wziąłem głęboki oddech. Cholerka, już miałem go dość. Wolałem nawet nie myśleć o fakcie, że zostanie tu aż do nowego roku.
        Po paru minutach wpadł znów do pokoju i od razu wepchnął mi do rąk pluszowego bałwanka. Maskotka spoglądała na mnie swoimi guziczkowymi oczami, a koraliki udające węgielki układały się w ciepły uśmiech.
        — Dla ciebie — powiedział wesoło chłopiec, uśmiechając się równie szeroko. Chyba nawet moja twarz przybrała ten sam grymas, chociaż nieco łagodniejszy. Zmierzwiłem lekko włosy dziecka.
        — Bałwan taki sam jak ty, co?