Sora no yōna aoimoku — część 1

🦊 Ze specjalną dedykacją dla Vi🦊🦊Mam nadzieję, że poprawi ci trochę humor🦊        — Nari! Heli! — Chociaż krzyczał do obu, to właśnie starszemu bratu rzucił się w ramiona, pozwolił nawet, by ten obrócił się z nim parę razy w miejscu, a gdy tylko stanął bezpiecznie na ziemi, zaczął podskakiwać niczym gumowa piłeczka.
        —  Nari, Nari, Nari, słuchaj, czytałem tę książkę od ciebie, tamtą z obrazkami.         
        — Tak? I jak, podobała ci się? — Nari od razu zmierzwił czuprynę brata. Nie był w stanie powstrzymywać śmiechu, ten maluch niesamowicie go rozczulał, szczególnie teraz, gdy stawał na palcach tylko po to by mogli styknąć się nosami.
        — Nawet nie wiesz jak bardzo! Ludzki papier jest strasznie dziwny, ale książka była świetna i jeeeju, chciałbym tam kiedyś być, zabierzesz mnie może? Proszę, proszę, proszę… — Chłopiec wtulił się w brata najmocniej, jak tylko mógł i odchylił się, by zerknąć na ojca, który jak dotąd stał w progu, obserwując uważnie.
        — Mógłbym? Nari wszystko by mi pokazał, był już tam kiedyś.
        — Do świata ludzi? — opiekun zmarszczył brwi. Sam nie pamiętał, ile wieków już minęło, od kiedy był tam po raz ostatni, nie wiedział, czego mógł obecnie spodziewać się po śmiertelnikach, ale wątpił, by ich świat był dobrym miejscem dla dziecka. Sora był przecież jeszcze młodziutki, nie miał powodu, by w ogóle się tam znaleźć, na szukanie właściciela miał jeszcze czas, zresztą i tak, nie musiał go nawet mieć. Mógł po prostu zostać w domu, pomagać w sklepie i drukarni, a przede wszystkim nigdy nie opuszczać starego ojca. Taki scenariusz wydawał mu się idealny, niestety doskonale wiedział, że niemożliwy.
        — Tak! Do Japonii, do Tokio! Mogę? Chociaż na chwilę? Nie muszę tam od razu mieszkać. W sensie chciałbym, ale wycieczka jak na razie też byłaby super, a potem mógłbym się przygotować na wyprowadzkę!
        — Dlaczego ty mi to robisz?

        — Tato, posłuchaj, nie musisz tak się tym przejmować, wiesz, jaki jest Sora. Zabiorę go tam na chwilkę, a potem pewnie stęskni się za tobą i zapomni, że chciał tam mieszkać, dlatego nie przejmuj się tym tak… wiesz, że to ci nie służy.
        — Zresztą będzie pod naszą opieką — wtrącił się Heli, układając dłoń na ramieniu małżonka. — Weźmiemy też Sammiego, to będzie fajna rodzinna wycieczka. — Uśmiechnął się łagodnie i machnął wilczym ogonem.
        — Własne dziecko też chcecie w to mieszać? — Stary lis przysiadł przy biurku, załamując ręce. Przez dłuższą chwilę siedział w bezruchu, aż w końcu zaczął bezwiednie pocierać skronie, z nikłą nadzieją, że narastający ból głowy ustanie. Gdyby tylko mógł, zrobiłby to samo z sercem, przez które prawie nie mógł już oddychać. Miał wrażenie, że umrze, jeżeli straci kolejne dziecko, a obawy o odejściu Sory nigdy nie były tak silne, jak teraz.
        — Mieszać? Bo chcemy pokazać im kawałek świata? Tato słyszysz w ogóle, co mówisz? — Nari zmarszczył brwi. Od początku dobrze wiedział, że rozmowa z ojcem będzie ciężka, nie sądził nawet, że aż tak. Chłopak wtulił się mocno w męża, widząc, że ten chce coś jeszcze powiedzieć — Heli, chodźmy już. Nie warto, i tak nas nie słucha.
        — To takie straszne, że nie chcę go stracić, tak jak straciłem ciebie?
        — Oh? Przestań w końcu mówić o mnie tak, jakbym umarł. Nie wiem czemu tak ciężko ci zaakceptować, fakt, że założyłem rodzinę i jestem szczęśliwy, ale to twój problem. Pamiętaj tylko, że młody prędzej czy później też będzie chciał zacząć własne życie, nie możesz trzymać go wieczne na smyczy. Nie stracisz go, jeśli się wyprowadzi. Stracisz go, jeżeli nie będziesz go wspierał.