Nie puszczaj mojej dłoni

        Maszerowaliśmy już od paru godzin, jednak dopiero teraz byliśmy w stanie dostrzec miasto w oddali. Chłopak, który do tej pory kurczowo trzymał się mojej dłoni, zatrzymał się, spojrzał na mnie dość niepewnie, po czym zrobił parę kroków w tył. Bał się. Łzy spływały po jego policzkach, pewnie jeszcze pamiętał, co ostatnio nas tu spotkało.
        — Zaufaj mi… i… nie puszczaj mojej dłoni — szepnąłem — teraz nic nam nie grozi.
        Odwrócił wzrok, najwidoczniej przez chwilę myślał. Otworzył lekko usta, jak gdyby chciał coś powiedzieć, jednak po chwili je zamknął. Z udawanym zaciekawieniem przyglądał się swoim butom, unikał odpowiedzi. Wytrwale czekałem, ale nawet moje pokłady cierpliwości kiedyś się kończą.
        — Proszę…? — Stałem przed nim z wyciągniętą ręką w jego stronę. Otarł zbyt długi rękawem łzy. Gdy, po długim zamyśleniu, znów splótł nasze palce, powoli ruszyliśmy.
        — Wiesz… teraz nikt nas nie zobaczy… Poza tym…i tak jesteśmy martwi, teraz już nikt cię nie skrzywdzi. — Uśmiechnąłem się do niego blado. On jedynie odwzajemnił uśmiech.
        — W takim razie... nie puszczaj mojej dłoni. — Tym razem na jego twarzy pojawił się szczery, promienny uśmiech. Popędził w stronę miasta, ciągnąć mnie za sobą.
        Gdy spacerowaliśmy po mostach rozciągającymi się nad miastem, wszystko w dole wydawało się tak błahe. Zakorkowane ulice, tłumy ludzi i nasze martwe, wciąż tulące się ciała, leżące w kałuży krwi na samym środku parku nie miały znaczenia. Śmierć uwolniła nas od życia w ciągłym strachu. Teraz nikt nie może skrzywdzić nas za to, jacy jesteśmy.